آزادی بیان و تحریك به تبعیض نژادی

آزادی بیان و تحریك به تبعیض نژادی

چكیده

تحریك به تبعیض نژادی محل تلاقی آزادی بیان با اصل منع تبعیض است كه هر دو از شأن و نقش برجسته ای در نظام بین المللی حقوق بشر برخوردارند. اصل منع تبعیض، از جمله تبعیض نژادی، یكی از اصول مبنایی حقوق بشر است و تجربیات تاریخی، نظیر جنگ جهانی دوم، نشان می‌دهد كه تحریك به تبعیض نژادی، فضای مستعد ارتكاب جرم علیه گروه‌ها را ایجاد می‌كند. آزادی بیان نیز نقش كلیدی در كشف و فهم حقایق، مشاركت عمومی و ارتقای تحمل مخالفان دارد؛ به نحوی كه از آن به عنوان سنگ ستون بسیاری از حقوق و آزادی‌های یاد می‌شود. بااینحال، این آزادی مطلق نیست و در شرایطی قابل تحدید است. یكی از حدود این آزادی، منع تحریك به تبعیض نژادی است كه در كنوانسیون بین المللی منع تبعیض نژادی مصوب 1965پیش بینی شده و از دولت‌ها خواسته شده است تا چنین بیان‌هایی را در حقوق داخلی خود جرم انگاری كنند. این مقاله به مطالعة شرایط تحقق تحریك به تبعیض نژادی و چگونگی تحدید بیان‌های حاوی چنین تحریكی می‌پردازد. پرسش اصلی این است كه ممنوعیت تحریك به تبعیض نژادی، آزادی بیان را با چه معیارهایی و تا كجا محدود می‌كند. باتوجه به اهمیت آزادی بیان و جلوگیری از تحدید نامتناسب آن، این معیارها می‌بایست روشن، دقیق و منجز باشد. بااین حال، بررسی رویة كمیتة منع تبعیض نژادی نشان می‌دهد كه معیارهای این كمیته به منظور تشخیص بیان‌های تحریك كننده، مبهم، كلی و تفسیربردار هستند. همچنین، توسعة مفهوم نژاد از یك امر زیستی به یك امر اجتماعی، تشخیص اینگونه بیان‌ها را دشوارتر كرده است.

كلیدواژگان: آزادی بیان، تحریك، تبعیض نژادی، حقوق بشر.

مطالعه بیشتر